Gave Jehaes (2001) is studente cello aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel en volgt daarnaast filosofie te Leuven. In haar studies en werk probeert ze het raakpunt op te zoeken waar het talige en de muziek elkaar begroeten en aanvullen. Naast haar interdisciplinaire voorstellingen (‘Mosaique’, ‘Tournée Matinee’) kent u Gave misschien ook als één van de gezichten van De Zes, de jeugdjury van de KEW, te volgen via sociale en geschreven media, Canvas en Klara.
Rejoindre aan de bomen
Badkamerraam:
er was een boom gestorven
geen schaduw meer voor het venster, en je kan
in naakt bovenlijf de parking van de supermarkt toezwaaien
eventueel voorzichtig juichen
niemand die het ziet.
Dan toch, in paniek hoest je een stuk long op,
je eigen missen is immers
dat van geen
ander, en alleen staan
tot iemand kijkt naar dat leven van tussen
kamers, verloren gaan om te houden
en muntjes voor tandpijn.
De boom worden en
je tong uitsteken.
*
Zij was het dove horen.
Enkel bezwerende woorden van de actrice die de tekst vergat
haar geverfd en de glimlach van leegte
me om de hals gelegd.
Toen ze vroeg haar te kussen
keek ik voor het eerst in de ogen en zag mezelf.
Ik dacht aan het verschijnsel
jezelf tegen te komen en geen dag te zeggen,
alsof je na een leven van idealisme
zelf de grap geworden bent. De puzzel bleef
na leggen onherkenbaar.
Het staarde ons aan
want er is zoveel te drinken nog en vreemd gaat ook.
Zelf de doos in kruipen
en wachten tot iemand ons weer verheft, van manifest
tot zichzelf.
*
Mathilde est revenue en
terwijl het raam een blauwe jas spreidt,
kalkt ze rejoindre aan de bomen, kent immers het leven, haar kringen van waal
als wachten tot de waterkoker ontploft en
het heden vandaag, ik haar enkel in mijn armen ken.
Er was de tijd van lijdend licht,
van verre vrienden, heiligen, de barman,
van ieder die je vergeten was,
als rouwen om het requiem, dat niet van Mozart is,
dat van huilen en niet toch bestaan.
Ze lacht de dichter voorbij, en geeft een zakdoek
die je niet weg kunt gooien.
De letter ‘m’ is als een Eskimovriend,
en enkel bij haar, een altijd passen in
de dag voorbij,
verlaat me niet.
Reactie plaatsen
Reacties