De Franse beeldend kunstenaar Michel Mazzoni (1966) staat bekend om zijn ‘plastische’ fotografie die teruggrijpt op de oorsprong van het medium. Daarbij toont de sinds 2007 in Brussel wonende en werkende kunstenaar zich een nieuwsgierig onderzoeker van het alledaagse, met een scherp oog voor details en fragmenten van beelden. Ook houdt hij ervan om te experimenteren met technieken, materialen en apparaten zoals een printer en een scanner. Niet zelden vormen de openbare ruimte en de dingen die daar onderdeel van uitmaken het onderwerp van zijn foto’s die zich kenmerken door hun uiterst gecondenseerde en minimalistische compositie. Daarbinnen komen de vormen, motieven en materialiteit van de objecten – een stoep, een draaideur, een doek, ... – des te indringender naar voren. Dat maakt het raadsel van de beelden tegelijkertijd groter. Ze roepen bij de toeschouwer vragen op over hun herkomst, betekenis en onderlinge verhoudingen. De in dit nummer opgenomen beelden komen uit Mazzoni’s jongste fotoboek Rien, presque (2022), waarvoor kunstcriticus, curator en dichter Éric Suchère de teksten schreef. Mazzoni beschouwt de in het boek opgenomen beelden als ‘sporen van dagdromen, katalysatoren van poëtisch verzet, kleine tijdcapsules die de wereld verlichten’. Zo bekeken biedt Rien, presque een eigen stand van zaken, waarbij de relatie tussen de dingen misschien wel belangrijker is dan de dingen zelf.
