Sinds de oudheid is satire een geliefkoosd en uitgekiend schrijverswapen. En denk ook maar aan de vlijmscherpe pennen van Rabelais, Laurence Sterne of Voltaire. Satire was eeuwenlang de alomtegenwoordige luis in de pels van machthebbers, godsdiensten en maatschappelijke fenomenen. Tegenwoordig ligt het genre zélf in de vuurlinie. Omdat de dubbelzinnigheid ervan niet meer gesmaakt wordt, in een tijdperk waarin satire juist erg relevant is? Is de grimmige en gespierde lach te cassant? Satirici lijken stilaan een bedreigde diersoort. En bekopen het soms met hun leven, remember de redactie van Charlie Hebdo of sommige cartoonisten. Meer en meer zien we hoe satire in teksten en cartoons, en bij stand-upcomedians en cabaretiers, wordt beteugeld. Dat leidt soms tot autocensuur. Satire is bovendien onderdeel van een hevig debat over vrije meningsuiting en politieke correctheid.

Fikry El Azzouzi en medecurator Dirk Leyman presenteren teksten waarin wel nog gespierd en kritisch gelachen wordt met wat misgaat.

Er zijn essays, verhalen en gedichten van Howard Jacobson, Erwin Jans, Roderik Six, Peter Theunynck, Pol Hoste, Roel Daenen, Christophe Vekeman, Jan van Mersbergen, Pierre Schoentjes en Joost Vandecasteele.  

De beelden zijn van Emilio López-Menchero.

Voorts nieuwe gedichten van Erik Spinoy, Atte Jongstra, Kreek Daey Ouwens, Gerry van der Linden en Delphine Lecompte.

En het debuut van kunstschilder Robert Devriendt.