Hij lag in een bijzondere, maar niet bijzonder comfortabel uitziende houding op een onderste-van-de-stapel-bed. Ik lag net iets hoger en er schuin tegenover. Om zijn lijf slechts twee stukken stof. Van het grootste van de twee, dat tevens beweerde 100% cotton wool te zijn, hoopte ik steeds dat het, al waren het maar enkele luttele centimeters voor enkele luttele seconden, zich zou terugtrekken en me met wat extra mensenleer en misschien, hopelijk, wat bont zou verrassen.
Ondertussen zag ik langs achteren ter hoogte van z'n bovenbenen twee haarpatrouilles zijn geelbeige boxer infiltreren. Hoe verder de troepen kwamen, hoe meer ze aan macht leken te winnen. Van binnenuit zouden ze zich over elke bil distribueren, terwijl ook de basis aan de grens goed belegerd bleef.
En ik wilde niets liever dan me vastklampen aan deze stugge, zwarte keratinekoorden om zo naar boven te klauteren. Ik wilde met hen mee, strijden om de schatten die zich in de diepten van niemandsland zouden bevinden.